میزان کلسیم کنجد از شیر بالاتر است، اما توانایی دسترسی بدن به کلسیم کنجد در مقایسه با شیر کم­تر است. علت این امر را می­توان به وجود اسیدهایی در پوست کنجد نسبت داد که با کلسیم کنجد ترکیب شده و مانع جذب در بدن می‌شود. در واقع کنجد بدون پوست می‌تواند بخش عمده ای از کلسیم بدن را تأمین نماید اما به عنوان جایگزین مناسب و کاملی برای لبنیات توصیه نمی‌شود.

مصرف دانه‌های گیاهی مثل کنجد، به دلیل وجود فیبر، خطر ابتلا به دیابت را کاهش می‌دهد. علاوه‌بر فیبر، مواد معدنی موجود در دانه‌های کنجد، در کاهش قند خون تاثیر بسزایی دارد و این دانه مغذی می تواند به عنوان مکمل داروهای کاهنده قند خون در رژیم غذایی افراد مبتلا به دیابت طبق نظر پزشک، مورد استفاده قرار گیرد.

در حدود 17 الی 25 درصد از کنجد را پروتئین مرغوب تشکیل می‌دهد که سرشار از اسیدهای آمینه ضروری برای بدن به ویژه متیونین و تریتوفان است که با مصرف کنجد می­توان کمبود این مواد را در غلات و حبوبات مرتفع نمود. میزان پروتئین داخل کنجد در قیاس با سایر دانه‌­های روغنی برابر یا حتی بیشتر بوده از آن به عنوان گوشت گیاهی یاد می شود به همین سبب می­توان از این دانه به صورت وسیعی در وعده­‌های غذایی استفاده کرد.